با درد خوشم که التیامم زهراست

با درد خوشم که التیامم زهراست

تسبیح ِ نماز ِ صبح و شامم زهراست

عمری است که شرمنده ام از عمر بلند
ای مرگ بیا بیا که نامم زهراست

زهرا بشری موحد

تا چهل روز نشد سیر علی را بیند

خاطری در وسط کوچه مشوّش میشد

پنجه ای بین هوا بود و مصمّم شده بود

پنجه ای بین هوا بود که یک سیلی شد

فرصتی بود که اینگونه فراهم شده بود

مادر هرکه زمین خورده فقط میداند

که چرا قوت زانوی حسن کم شده بود

من از آن گیسوی خاکی شده اش دانستم

چقدر زود یتیمی ش مسلم شده بود

وا نشد پلک گره خورده ی یک چشم کبود

سیلی سر زده ای وای چه محکم شده بود

تا چهل روز نشد سیر علی را بیند

تا چهل روز علی بود که مبهم شده بود

شیشه ای با تن دیوار ترک هایی خورد

ریشه ی خونی یک مقنعه درهم شده بود

سال ها بود سوال همه ی مردم شهر

پسر ارشد این خانه چرا خم شده بود؟

هنوز این خانه بوی یاس دارد

شیاطین دست بر در می زنند باز

نمک  بر  زخم حیدر  می زنند باز

فغان  ای آسمان  ، طاقت  ندارم

که سیلی روی ِ کوثر می زنند باز

همانهایی که اینجا در شکستند

تمام  حرمت  حیدر  شکستند

من و این کوچه و محسن چه دیدیم!

که اینجا پهلوی مادر شکستند

هنوز این خانه ام دستاس دارد

چه عشقی در دل  عبّاس دارد

دلم خون است از داغ  جدایی

هنوز این خانه بوی  یاس دارد

امین علیمردانی

نیلوفر امانتی باغبان بمان

این قدر بین رفتن و ماندن نمان...بمان

پیرم نکن ز بار غمت ای جوان بمان

خورشید من به جانب مغرب روان مشو

قدری دگر به خاطرم ای آسمان بمان

مهمان نه بهار علی پا مکش ز باب

نیلوفر امانتی باغبان بمان

در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست

این قدر بین رفتن و ماندن نمان...بمان