حضرت آسمان که خورد زمین...

بین دیوار و در به هـوش آمد، دید دارند می برند او را

زخم خونریز میخ یادش رفت  وَ ندیده گرفت پهلو را

عشق آمد به یاری اش پا شد  نیمه جان آمد و رسید و گرفت

در شلوغی ِ گـله ای از گرگ، دامن مردِ « شیر آهـو » را

در دلش گفت « یا عـلی » و کشید هـیـبت عرش را به تـنهایی

می کشیدند لشکر ابلیس هـمه با هـم طناب آنسو را

می کشیدند از سر کینه، دست از او نمی کشید ولی

ناگهان ضربه ای فرود آمد  سخت درهـم شکست بازو را

حضرت آسمان که خورد زمین، هـمه جا درغـبار و غـم پـیچـید

هـیـچ کس توی شهـر پـیغـمبر، باز یاری نکرد بانو را

سنگ دلها خـنک نشد دلشان  باز فکر جنایتی دیگر

از در و مـیخ و شعله بنیان شد پایه ی روز سرخ عاشورا

 علی اصغر ذاکری