روا بُود که بمیرد ز داغ تو محسن

ز خـــاطـــرم نـــرود لـحـظــه هـــای آخـر تـو 

حـسـیــن قتـلـگـهـت زد شــرر به مــادر تـو

ز جـای خـیــز و صـدایــم کـن ای عـزیـز دلـم

 میـان ایـن هـمـه نـیـزه کجــاسـت پیـکـر تـو

دویـده ام کـه سـرت را ببـوسـم ای گـل من

و لی بگـو چـه کنـم شد به نیـزه ها سـر تـو

زمــان آن شــده بـــا نــالــه  ای بـــرادر مـن 

لـبــان خـویـــش گــذارم به روی حـنـجـر تـو

به دور جسـم تـو نـامحـرمـی نـمـی بـیـنــم  

گــرفـتـــه انــد در آغـــوش جـسـم پـرپـر تـو

نـگـاه کــن کـه بـه نــامـوس تـو نـظــر دارنـد 

میـان ایـن هـمـه نـامحـرم اسـت خواهــر تـو

غریب گشته ام و چشم ها به سمت من است 

 کــجـــاســـت  غــیـــرت سـقــا و آب آور تـو

عــدو کـشـیـــد بـه آتــش خـیـــام آل تــو را 

بـه فـکـــر غــارت مـعـجـــر بُـود ز دخـتــر تـو

صـلاح نیـسـت کـه حـالا بـه قتـلگــه بـاشـم 

درون خیمـه امـامــم کـه هسـت مضطــر تـو

میـان شعلـه گـرفـتــار گشـت و  مـن بـایــد  

کــنــم شــتـــاب بــــرای عـلـی دیـگـــر تـو

روا بُـــود کــه بـمــیــــرد ز داغ تـو مـحـسـن

چــرا کـه زیـنـب تـو روضـه خــوانــد از بـر تـو

برگرفته از سایت آوای سوخته

نام شعر : لحظه های آخر تو