یا علی

نظر به بندگان اگر، ز مرحمت خدا کند

قسم به ذات کبریا، ز یُمن مرتضى کند

خدا چو هست رهنمون ، مگر دگر چرا و چون

که او کند هر آنچه را که حکمت ، اقتضا کند

ز قدرت یداللّهى ، کسى ندارد آگهى

وسیله اش بود علىّ، خدا هر آنچه را کند

به جنگ بدر و نهروان ، علىّ است یکّه قهرمان

نِگَر که دست حقّ عیان ، قتال اءشقیا کند

به روى دوش مصطفى ، نهد چو پاى مرتضى

نگر به بت شکستنش ، که در جهان صدا کند

به رزم خندق و اُحد، به قتل عمرو و عبدود

خدا بدستِ دست خود، لواى حقّ به پا کند

چو افضل از عبادت خلایق است ضربتش

علىّ تواند این عمل ، شفیع ما سوى کند

به پیشگاه کردگار، ز بس که دارد اعتبار

دیون جمله بندگان ، تواند او اءدا کند

نماز بى ولاى او عبادتى است بى وضو

به منکر علىّ بگو، نماز خود قضا کند

هر آن که نیست مایلش ، جفا نموده با دلش

بگو دل مریض خود، به عشق او شفا کند

علىّ است آن که تا سحر، سرشک ریزد از بصر

پى سعادت بشر، ز سوز دل دعا کند

علىّ اءنیس عاشقان ، علىّ پناه بى کسان

علىّ امیرمؤ منان ، که مدح او خدا کند

پس از شهادت نبىّ، که را سزد به جز علىّ

که تا به حشر آدمى ، به کارش اقتداء کند

قسیم نار و جنّتش ، ترازوى محبّتش

که مؤ منان خویش را، ز کافران جدا کند

گهى به مَسند قضا، گهى به صحنه غزا

گهى به جاى مصطفى ، که جان خود فدا کند

علىّ است فرد و بى نظیر، علىّ مجیر و دستگیر

که نام دلگشاى او، گره ز کار وا کند

ز کار قهرمانیش ، پر است زندگانیش

نگین پادشاهیش ، به سائلى عطا کند

امیر کشور عرب ، ثناکنان ، دعا به لب

برد طعام نیمه شب ، عطا به بینوا کند

ز کوى شاه اولیاء، که مهر اوست کیمیا

کجا روى بیا بیا، که دردها دوا کند