من گدایم ، گدای حسینم

من گدایم ، گدای حسینم

مستحق عطای حسینم

عشق او مایه سوز و سازم

روی او قبله گاه نیازم

از غلامی او سر فرازم

چاکری بر سرای حسینم

من گدایم ، گدای حسینم 

دل ز مهر رخش برنگیرم

هر غمش را به جان می پذیرم

این مرامم بود تا بمیرم

زنده چون با ولای حسینم

من گدایم ، گدای حسینم 

گر چه از حد فزون شد گناهم

پور زهرا بود عذر خواهم

روز محشر مگو بی پناهم

در پنای لوای حسینم

من گدایم ، گدای حسینم 

او کریم است و از خود نراند

هر گدایی که او را بخواند

فاش گویم که هر کس بداند

من غریق عطای حسینم

من گدایم ، گدای حسینم

بر سر کوی او من بپاسم

هست بر او امید و هراسم

صاحبم را نکو می شناسم

من سگ با وفای حسینم

من گدایم ، گدای حسینم

نور صدق و صفا دارد این دل

مهر آل عبا دارد این دل

عقده کربلا دارد این دل

عاشق کربلای حسینم

من گدایم ، گدای حسینم 

از جوانی به پیری رسیدم

عاقبت کربلا را ندیدم

بار الها ! مکن نا امیدم

من که مدحتسرای حسینم

من گدایم ، گدای حسینم

تا غمش در دلم خانه دارد

این دلم حال دیوانه دارد

چشمم از اشک پیمانه دارد

روز  و شب در هوای حسینم  

من گدایم ، گدای حسینم 

گریم از ماتم اکبر او

 بر لب تشنه اصغر او

بی تن بی سر و بر سر او

خون جگر در عزای حسینم  

من گدایم ، گدای حسینم 

دردمندم دوا خواهم از او

حال اهل دعا خواهم از او

سینه ای با صفا خواهم از او

چون ( موید ) گدای حسینم

من گدایم ، گدای حسینم

من گدایم ، گدای حسینم