دست علمداری تو

دست علمداری تو،قطع نیست

دست که گیرد زدست ،قطع نیست

دست علمدار توغوغا کند

دست گدائی منم ،قطع نیست

گوشه ی چشمت به جهان شهره است

 گوشه ی چشم تو زمن، قطع نیست

ارض که دارد زتو التماس

عرض نیازم زتو ،قطع نیست

مشق شبم نام دل آرای توست

اشک شبم قطع بود ؟،قطع نیست

درددل وناله ی شبگیر من

راه عراق است که آن ، قطع نیست

گرچه بود قطع راه زمین

راه دل ومستی آن ،قطع نیست

خدایا به دستان جابجا شده با بال ابوالفضل علیه السلام از باقیمانده ی غیبت مولاناالمهدی عجلل الله روحی فداه صرف نظر بفرما.

برگرفته شده از وبلاگ آه القمه

ای بسته بر زیارت قدّ تو قامت آب

ای بسته بر زیارت قدّ تو قامت آب
شرمنده مروت تو تا قیامت آب

در ظهر عشق، عکس تو لغزید در فرات
شد چشمه حماسه ز جوش شهامت آب

 
دستت به موج داغ حباب طلب گذاشت 
اوج گذشت دید و کمال کرامت آب

بر دفتر زلالی شط خط «لا» نوشت
لعلی که خورده بود ز جام امامت آب

لب تر نکردی از ادب، ای روح تشنگی 
آموخت درس عاشقی و استقامت آب

ترجیع درد را ز گریزی که از تو داشت 
سر می‌زند هنوز به سنگ ندامت آب

از نقش سجده کرده نخل بلند تو 
آیینه‌ای‌ست خفته در آه ملامت آب

از ساغر سقایت فضلت قلم کشید
گسترد تا حریم تفضّل ز عامت آب

زینب، حسین را به گل سرخ خون شناخت 
بر تربت تو بود نشان و علامت آب

از جوهر شفاعت سعی‌ات بعید نیست
گر بگذرد ز آتش دوزخ سلامت آب

می‌خوانمت به نام ابوالفضل و شوق را 
در دیدگان منتظرم بسته قامت آب 

آمد به آستان تو گریان و عذرخواه
به عزم پای‌بوسی و قصد اقامت آب

خسرو احتشامی

شهید خط مقدم فقط اباالفضل است

نوای سینه به هر دم فقط اباالفضل است 
یگانه صاحب پرچم فقط اباالفضل است 

رعیت‌اند همه خلق و پادشاه است او 
بدان که مالک ما هم فقط اباالفضل است 

کسی که زینب کبری به او قسم می‌خورد 
یقین بدان که در عالم فقط اباالفضل است 

کسی که برد غم او نگاه زینب را 
میان هاله‌ای از غم فقط اباالفضل است 

در آن مکان که دو دست بریده افتاده 
نوشته صاحب زمزم فقط اباالفضل است 

زچشم پاره او می‌توان چنین فهمید 
به چشم فاطمه محرم فقط اباالفضل است 

میان آن همه عاشق که جان فدا کردند 
شهید خط مقدم فقط اباالفضل است

مشک برداشت که سیراب کند دریا را

مشک برداشت که سیراب کند دریا را

رفت تا تشنگی اش آب کند دریا را

آب روشن شد و عکس قمر افتاد درآب

ماه می خواست که مهتاب کند دریا را

کوفه شد، علقمه شق القمری دیگر دید

ماه افتاد که محراب کند دریا را

تا خجالت بکشد،سرخ شود چهرهء آب

زخم می خورد که خوناب کند دریا را

ناگهان موج برآمد که رسید اقیانوس

تا در آغوش خودش خواب کند دریا را

آب مهریهء گل بود والا خورشید

در توان داشت که مرداب کند دریا را

روی دست تو ندیده است کسی دریا دل

چون خدا خواست که نایاب کند دریا را

سید حمید رضا برقعی