گوش تا گوش تو ای غنچه گلستان شده است

گوش تا گوش تو ای غنچه گلستان شده است

آب آب لب تو بانی باران شده است

خون حلق تو نرفته نفست بند آمد

که به یک چشم زدن جسم تو بی جان شده است

از زمین می رود این بار به سمت ملکوت

قطره هایی که پر از باده عرفان شده است

تو که سیراب شدی تازه دلم می سوزد

از همین خشکی زخمی که نمایان شده است

تو به اندازه خون پدرت مظلومی

غصه ات بر جگرم داغ دو چندان شده است

کاش می شد پسرم زیر عبا گریه کنم

ناله ام در دل هر هلهله پنهان شده است

مادرت بند دلش بسته به گیسوی تو بود

مادرت چشم به راه است و پریشان شده است

ردپایی که چنین دور خودش چرخیده است

حال روز پدری هست که حیران شده است

محمد امین سبکبار

بس کن رباب حرمله بیدار می شود

بس کن رباب نیمه ای از شب گذشته است

دیگر بخواب نیمه ای از شب گذشته است

کم خیره شو به نیزه ، علی را نشان نده

گهواره نیست دست خودت را تکان نده

با دست های بسته مزن چنگ بر رخت

با ناخن شکسته مزن چنگ بر رخت

بس کن رباب حرمله بیدار می شود

سهمت دوباره خنده انظار می شود

ترسم که نیزه دار کمی جابجا شود

از روی نیزه راس عزیزت رها شود

یک شب ندیده ایم که بی غم نیامده

دیدی هنوز زخم گلو هم نیامده

گرچه امید چشم ترت نا امید شد

بس کن رباب یک شبه مویت سپید شد

پیراهنی که تازه خریدی نشان مده

گهواره نیست دست خودت را تکان مده

با خنده خواب رفته تماشا نمی کند

مادر نگفته است و زبان وا نمی کند

بس کن رباب زخم گلو را نشان مده

قنداقه نیست  دست خودت را تکان مده

دیگر زیادت این غم سنگین نمی رود

آب خوش از گلوی تو پائین نمی رود

بس کن ز گریه حال تو بهتر نمی شود

این گریه ها برای تو اصغر نمی شود

بخواب اى اصغرم بابا نیامد ..... دگر از علقمه سقّا نیامد ....

کوفیان هلهله کردند ...

گریه ها حلقه شدند پا به رکابش کردند

دست ها چنگ زنان مرد ربابش کردند

مادر تشنه ی شش ماهه خود اقیانوس است

ربِّ آب است و در این جلوه ربابش کردند

بی زره آمده از بس که شجاعت دارد

کس حریفش نشد و زود جوابش کردند

تیر مرد افکن و بر طفلک شش ماهه زدند

یعنی اندازه ی عباس حسابش کردند

زودرس بود ، بزرگ همه ی قوم شدن

چون خدا خواست بدین شیوه خضابش کردند

سر شب شیر نمی خورد و نمی خفت علی

این که خوابیده گمانم که عتابش کردند

شور ِ چشم تر او داشت اثر میبخشید

کوفیان هلهله کردند و خرابش کردند

باخت چون سر ، به تراش نوک نی منزل کرد

این نگین را ز درون برده رکابش کردند

بعد از این خاک سر ِهرچه ثواب است که قوم

هر چه کردند به شه بهر ثوابش کردند

نخریدند  دله سوخته ی سلطان را

لیک اصغر جگری داشت که آبش کردند

محمد سهرابی

تا که بر روی زمین خیمه‌ی سقا افتاد

پدرت از نفس و مادرت از پا افتاد

ناخنت خون شده و چهره‌ی مادر زخمی

آنقدر چنگ زدی تا به رخش جا افتاد

به همه رو زدم اما چه کنم ، خندیدند

چشم‌ها  تا که به چشم تر بابا افتاد

خواستم  بوسه بگیرم ز لبان خشکت

گذر حرمله افسوس به اینجا افتاد

حنجر نازکی انگار ترک خورد و شکست

کودکی بال زد اما ز تقلا افتاد

دست و پا می‌زدی و هلهله‌ها می‌آمد

عرق  شرم پدر وقت تماشا افتاد

همه‌ ی آرزویم بود زبان باز کنی

ولی انگار که یک فاصله اینجا افتاد

حسن  لطفی

دیگر پست های مرتبط با حضرت علی اصغر علیه السلام :

گفتی ای یار آخرم ...

هر چه باشم منم  علی هستم

از چه با بی  کسیت میسازی ؟

تو مرا با خودت  ببر بابا

جان عمّه قسم ،نمی بازی

یاد دارم مرا  بغل کردی

گفتی ای یار آخرم نازی

عنوان تصویر : ای کاش کربلا ...

شعر حضرت علی اصغر علیه السلام