یا حسین جان

بر دل غمزدگان مرحم غم نام حسین است

لانه  مرغ  دل دلشده ام بام حسین  است

به  کجا  رو  بکنم روی  به  درگاه  که  آرم

عاشقم مامن و ماوای دلم دام حسین است

می و میخانه چه حاجت قدح و باده چه سود

زانکه پیمانه باقی قدح و جام حسین است

کربلا  آمدنم  هم  همه  از  لطفش  بود

کربلایی شدنم از کرم عام حسین است

مسلم بن عقیل

کاش می شد بنویسم که گرفتار شدم

مثل خورشید گرفتار شب تار شدم

گرد این شهرم و بر پیر زنی مدیونم

این هم از غربت من بود که ناچار شدم

من نمی خواستم علّت دلواپسی

معجر زینب کبری شوم انگار شدم

من بدهکاری خود را به همه پس دادم

به تو اندازه یک شهر بدهکار شدم

من در این خانه تو در خانه خولی ، تازه

با تو همسایه دیوار به دیوار شدم

کاش می شد بنویسم کفنی برداری

کفنی نیست اگر ، پیرهنی برداری

حاج حسین سازور

نمیرد آنکه دلش با غم تو زیست حسین

حیات آب بقا جز غم تو نیست حسین

نمیرد آنکه دلش با غم تو زیست حسین

صفای عمر ابد یافت هر که در غم تو

به قدر یک مژه بر هم زدن گریست حسین

به روز حشر که محشر کند شفاعت تو

کسی که سایه نشین تو نیست کیست حسین

جهنم است بهشتی که خالی از تو بود

بهشت بی گل رویت بهشت نیست حسین

توئی که آیت حریت از رخت پیداست

خوشا کسی که چو حر بر تو بنگریست حسین

گدای راه تو هر کس که گشت آقا شد

که گرد خاک رهت تاج سروریست حسین

نشسته بر سر راه تو رستگار مدام

به دستگیری او لحظه ای بایست حسین

کبوتر حرم

دل همیشه غریبم هوایتان کرده است

هواى گریه پایین پایتان کرده است

 وَ گیوه‏هاى مرا رد پاى غمگینت

مسافر سحر کوچه هایتان کرده است

 خداش خیر دهد آن کسى که بال مرا

کبوتر حرم باصفایتان کرده است

 چگونه لطف ندارى به این دو چشمى که

کنار پنجره هایت صدایتان کرده است ؟

 چگونه از تو نگیرم نجات فردا را ؟

خدا براى همین‏ها سوایتان کرده است

چرا امید ندارى مدینه برگردى ؟

مگر نه آنکه خدا هم دعایتان کرده است ؟

 میان شهر مدینه یگانه خواهرتان

چه نذرهاى بزرگى برایتان کرده است

 تو آن نماز غریب همیشه‏ها هستى

که کوچه‏هاى خراسان قضایتان کرده است

سپیده‏اى و به رنگ شفق در آمده‏اى

کدام زهر ستم جابجایتان کرده است

علی اکبر لطیفیان

از غم تو یا حسین همیشه دلم بی قراره ......... آسمون این چشام ابرای همیشه بهاره ........