یا حسین

شکر خدا که شد حرمم خیمه ی غمت
ماندم برای سینه زدن در محرمت
رفتند عده ای و فدای رهت شدند
ماندن عده ای که بمانند همدمت 
ما بی خبر ز درک حضور محرمیم 
گویا هنوز هم دل ما نیست محرمت
من روضه را به روضه ی رضوان نمی دهم 
باشد جواز هر نفسم نوحه و دمت 
عشقت مرا برای حسینیه آفرید 
این سینه ام پر است ز آوای ماتمت 
جائی به غیر گوشه ی هیئت نمی روم 
شاید که جان خسته شود خیر مقدمت 
هیچ آشیانه امن تر از خیمه ی تو نیست 
دفع بلا کنند مصیبات اعظمت 
روزی که اشک روضه نیاید ز دیده ام 
مردن به از وبال شدن بر مُحرمت 
مادر به اشک روضه ی تو داد عادتم 
شکر خدا که گریه ما هست مَرحمت
دل در هوای کرب و بلای تو پر کشد 
تا سر در حرم بزند باز پرچمت

دل بی قرار نیست ادا در می آوریم

دل بی قرار نیست ادا در می آوریم

چشم انتظارنیست ادا در می آوریم

عمریست درتلاطم دنیا ولذّت است

وقف نگار نیست ادا در می آوریم

مرغی که هر زمان سر یک بام می پرد

دنبال یار نیست ادا در می آوریم

قلبی که دل به صحبت سرما سپرده است

فکر بهار نیست ادا در می آوریم

اصلاً دلی که مست ریا و ربا شود

گوشش به کار نیست ادا در می آوریم

برلب دعای ندبه و دل غرق شهوت است

این انتظار نیست ادا در می آوریم

آقا محبّ واقعی ات در میان ما

یک از هزار نیست ادا در می آوریم

 محمدعلی رحیمی

اشکی برای گریه به این دیده ها دهید

اشکی برای گریه به این دیده ها دهید
دستی برای سینه زدن دست ما دهید
روزیّ اشک ما بود از روضه ی شما
جز روضه رزق گریه ی ما را کجا دهید
زنجیر و شال و بیرق و پیراهن سیاه
چشم انتظار مانده که اذن عزا دهید
اینجا مریض هر چه بخواهید حاضر است
هر کس گرفت چشم شما را شفا دهید
بانیّ روضه های محرم که گشته اید
بانی خیر گشته به ما کربلا دهید

از فراق کربلا

 از فراق کربلا پیوسته دارم زمزمه
ترسم این هجران دهد آخر به عمرم خاتمه 
دوست دارم تا بگریم در کنار قتلگاه
بشنوم در گوشه ی مقتل صدای فاطمه
دوست دارم تا شود از گریه چشمم جام اشک 
با سرشک دیده سقایی کنم در علقمه
دوست دارم مرقد شش گوشه گیرم در بغل
اشک ریزم بر رخ و باشم دعای گوی همه 
دیده بستم از همه عالم ، دلم در کربلاست
بر لبم دائم بود این بیت زیبا زمزمه
بر مشامم میرسد هر لحظه بوی کربلا
در دلم ترسد بماند آرزوی کربلا