یا حسین

شکر خدا که شد حرمم خیمه ی غمت
ماندم برای سینه زدن در محرمت
رفتند عده ای و فدای رهت شدند
ماندن عده ای که بمانند همدمت 
ما بی خبر ز درک حضور محرمیم 
گویا هنوز هم دل ما نیست محرمت
من روضه را به روضه ی رضوان نمی دهم 
باشد جواز هر نفسم نوحه و دمت 
عشقت مرا برای حسینیه آفرید 
این سینه ام پر است ز آوای ماتمت 
جائی به غیر گوشه ی هیئت نمی روم 
شاید که جان خسته شود خیر مقدمت 
هیچ آشیانه امن تر از خیمه ی تو نیست 
دفع بلا کنند مصیبات اعظمت 
روزی که اشک روضه نیاید ز دیده ام 
مردن به از وبال شدن بر مُحرمت 
مادر به اشک روضه ی تو داد عادتم 
شکر خدا که گریه ما هست مَرحمت
دل در هوای کرب و بلای تو پر کشد 
تا سر در حرم بزند باز پرچمت