تنها دلیل بودن ما عشق کربلاست

حرفی که صد دعای ابوحمزه میزند

ارباب ما ز دیده به یک غمزه میزند

اویی که نسخه های تنش آیه آیه شد

خورشید روی نی به سر قرن سایه شد

در آسمان عشق نرخ قمر شکست

مهتاب هم ز دلبری اش خیره سرشکست

ما جز غمش که دغدغه در سر نداشتیم

ما از ازل که قبله ی دیگر نداشتیم

ما بی اراده ایم, ملامت کجا رواست

تنها دلیل بودن ما عشق کربلاست

ما زخم و لطمه گاه به رخساره می زنیم

از داغ جسم شاه دوصد پاره می زنیم

دشمن که کرده قد علم از کینه دیده ای؟

سنگ ریزه های خورده بر آیینه دیده ای؟

دیدی هنوز خیمه ی زینب در آتش است؟

این روضه های تازه لبالب در آتش است

دیدی دوباره چادر زینب رها شده؟

دیرست مرقدش هدف تیرها شده؟

ادامه ابیات در وبلاگ فرو ریخت ...